عمیق ترین نفس

آبی بیکران (Big blue) از جمله فیلم‌‌های محبوب من است که «ژان رنو» در نقش یک غواص آزاد، دیالوگ جذابی دارد آن‌جا؛
وقتی غواصی می‌کنی و‌ به عمق آب می‌رسی باید دلیل خوبی برای برگشتن داشته باشی...
این مقدمه بهانه‌ای بود برای معرفی عمیق‌ترین نفس   (The deepest breath)؛
مستندی ماجراجویانه‌ درباره‌ی غواصی آزاد که بسیار نفس‌گیر است.
این مستند، روایت‌گر زندگی آلیسا یک غواص ایتالیایی است که تلاش می‌کند رکورد جهانی پایین‌تر رفتن در عمق آب را جابه‌جا کند. تلاشی که به دلیل فشار زیاد آب بر ریه‌ها در عمق‌های بیشتر از ۶۰ متر، منجر به مرگ غواصان متعددی شده است.
آلیسا در مسیر رکوردشکنی مسابقات «ورتیکال بلو» با استفان، غواصی از ایرلند آشنا می‌شود تا او دلیلش باشد برای بالا آمدن و ثبت رکوردِ جدیدِ عمق ۱۰۴ متر.
عمیق‌ترین نفس، فارغ از داشتن ویژگی‌های جذاب، داستانی و عاشقانه‌ای متفاوت و تلخ اما به واسطه پرداختن به موضوع رویاپردازی، برای اغلب ما می‌تواند بسیار غم‌انگیز و حسرت‌بار نیز  باشد وقتی می‌بینیم هیچ نتوانستیم زندگی کنیم و با رویاهایی مواجه شویم.

معنای شجاعت

«می‌دونی چیه الی؟ تو خیلی شجاعی. »
چقدر دلم می‌خواهد واقعا شجاع باشم، اما نیستم.
«هرروز میای مدرسه، با این‌که می‌دونی قراره با چه چیزایی روبرو بشی؛ تو می‌دونی مدرسه سخته و می‌دونی که قراره بچه‌های دیگه سربه‌سرت بذارن، ولی بازم هرروز میای و تصمیم می‌گیری دوباره تلاش کنی.»
ساکت می‌مانم و به حرف‌هایش فکر می‌کنم. امیدوارم بداند دارد چه می‌گوید.
«و یه چیز دیگه رو هم می‌دونستی؟ تو یه جورایی از خیلی بچه‌های دیگه باهوش‌تری. کارایی رو بلدی که اونا بلد نیستن. مثلا تو هنرمند فوق‌العاده‌ای هستی. اون همه نقاشی کشیده‌ی! الی تو خیلی بااستعدادی! نظر خودت چیه؟»
«به نظرم مثل اینه که به یکی بگی متأسفم داری می‌میری اما در عوض آدما برات گل میارن.»

[ماهی روی درخت]

کِششی که عشق دارد نگذاردت بدین‌سان
به جنازه گر نیایی، به مزار خواهی آمد...

#امیرخسرو_دهلوی