آینده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!

این حجم جوان که همگی مواد مخدر مصرف می‌کنند و خیلی صریح و صمیمانه در جمع درباره‌‌اش صحبت می‌کنند من را می‌ترساند.

نه از این حیث که مواد چیز بدی است.

بیشتر از این منظر که بعد از دهه شصت که تصور می‌شد یکی از بدترین مقاطع زندگی در ایران بوده و ماحصلش شده است افرادی سرگردان، درک‌نشده، زخم دیده تصور می‌کردم که نسل‌های بعدی زندگی‌های بهتری دارند، تنهایی کمتری را تجربه می‌کنند، به پوچی کمتری می‌رسند، امکانات مالی می‌تواند خیلی از خلا‌های زندگی اجتماعی و خانوادگی آنها را پوشش دهد. فکر می‌کردم آنها که دوران آزادتر و بی‌سانسورتری دارند زندگی بهتری را تجربه می‌کنند. اما خب واقعیت این است که حالا در فضاهای مختلف کلی آدم ۱۸ تا ۲۷ ساله می‌بینم. می‌نشینند به درددل که دیگر فلان مواد هم حالشان را خوب نمی‌کند و حالا باید چه کار کنند؟ 

و خب صرفا شنونده‌ی متعجب حرف‌های آنها هستم.